Uit veel onderzoek dat is gedaan het naar het verliezen van een geliefde en het omgaan daarmee, is naar voren gekomen dat de onzekerheid over wat er ‘is’ na de dood, vaak een grote rol speelt in de rouwverwerking. Het zal nauwelijks verrassend zijn dat ook wij van ‘Prachtig Afscheid’ daar geen sluitend antwoord op kunnen geven. Het is ook een onderwerp dat een religieuze component kent omdat alle geloofsrichtingen daar hun eigen overtuiging in hebben, waar veel atheïsten er weer ‘heilig’ van overtuigd zijn dat de dood een eindstation is: ‘het grote niets’.
Omdat herdenken en rouwverwerking onlosmakelijk verbonden zijn aan afscheid nemen van het leven, willen we graag aandacht geven aan de Bijna-Dood-Ervaring. Dit omdat we het gevoel hebben dat het voor veel mensen een troostrijke gedachte is dat hun geliefde niet in ‘het grote niets’ is verdwenen. En misschien neemt het ook wat angst weg voor datgene wat ons allemaal te wachten staat. Wetenschappers blijven vaak ver weg van dit onderwerp omdat het niet iets is dat ze ‘meet- en weetbaar’ kunnen maken door een gedegen wetenschappelijk onderzoek. In dat kader willen wij graag twee publicaties onder de aandacht brengen die verder gaan dan hypotheses en interpretaties.
De Nederlandse cardioloog en onderzoeker Pim van Lommel heeft in 2007 het boek ‘Eindeloos bewustzijn’ geschreven (in 2017 verscheen een jubileumeditie). Daarin gaat hij dieper in op het enorme aantal Bijna Dood Ervaringen dat hij wetenschappelijk heeft onderzocht. Zijn conclusies zijn in het begin van deze eeuw ook gepubliceerd in het meest toonaangevende medische tijdschrift ‘The lancet’. Opmerkelijk is dat de mensen met zo’n BDE wereldwijd en volkomen onafhankelijk van wat ze wel of niet geloven en wat hun etnische achtergrond is, allemaal een nagenoeg soortgelijke ervaring hebben. Als u liever kijkt dan leest, is de onderstaande documentaire op YouTube een hele waardevolle tip voor u:
Er is bijna geen onderwerp te bedenken waar de belangen zo groot zijn als hier. Ieder poging om de dood en wat daarna komt, wetenschappelijk te duiden, stuit op enorme weerstanden en muren van onwil bij de gevestigde ordes. Wetenschappers met andere belangen en doelstellingen buitelen over elkaar heen om bijvoorbeeld het werk van Pim van Lommel in twijfel te trekken. Een handelwijze die doet denken aan hoe er eeuwen geleden werd omgegaan met de eerste wetenschappers die aantoonden dat de aarde rond was.
Veel van de scepsis rond bijna dood ervaringen komt uit de hoek van de neurochirurgie. Hun gangbare conclusie rond de BDE is dat bij iemand die klinisch dood is, maar dan terugkomt, de hersenschors actief bleef en dat daar de oorsprong ligt van der BDE. Eén van die sceptici was de neurochirurg Eben Alexander. Hij kreeg zelf een zeer zeldzame vorm van hersenvliesontsteking, die hem in een dagenlang coma bracht en waarbij zijn hersenschors volledig (en aantoonbaar) stil kwam te liggen.
Toen hij tegen alle verwachtingen in, alsnog terugkwam, was hij voorgoed veranderd. Zijn ongelofelijke verhaal vertelt hij in het boek ‘Proof of heaven’ (Nederlandse titel: ‘Na dit leven’).
Voor het eerst vertelt een wetenschappelijk onderlegde neurochirurg over het leven na de dood vanuit zijn eigen BDE en sluit hij uit dat de tot dan toe in zijn vakgebied gangbare verklaring rondom restactiviteit in de hersenschors dus onjuist is. Er is een schat van informatie te vinden op YouTube over zijn ervaringen. Jacobine Geel van het programma Schepper & Co interviewde Eben Alexander in 2013 (uitgezonden door de NPO).
Het is opmerkelijk dat er nog steeds een enorm taboe rust op dit onderwerp. Verreweg het grootste deel van mensen met een BDE praat er niet en nooit over, omdat hun omgeving er niet mee om kan- of wil gaan. Hun verhalen worden niet serieus genomen of zelfs belachelijk gemaakt door toehoorders die een (onbewuste) angst hebben dat hun eigen wereldbeeld niet het juiste is. Misschien is het gewoon goed om gewoon zelf maar eens te gaan kijken (of lezen). Wie weet wat het voor jou kan betekenen?