Meeuwis, Guus – De weg

Kan nauwelijks wat zien, door de waas voor m’n ogen
Lijkt alles gelogen, al het mooie lijkt dood
Ik heb zelfs de kracht niet, om op te geven
Al wil ik het niet, het leven gaat door

We leefden ons leven, om samen te sterven
De bergen beklommen, en de dalen gedeeld
In het diepst van de nacht, zelfs de zon laten schijnen
Niets wat niet kon, en niets was teveel

We wilden geloven, in het eeuwige leven
Ons samen verscholen, en wanhopig getroost
We hebben de waarheid, zo diep als ‘t kon begraven
Ik was één met een engel, zo lang het mocht

Waar jij verscheen, scheen de zon met je mee
Geen tijd voor verdriet, maar elke dag omarmd
En altijd vrolijk, hoe jij dat voor elkaar kreeg
Met oneindig veel moed, leven is niet fair

De dans, gedanst op een zilveren tapijt
Met jou dicht bij mij, de verloren tijd beweend
Doelloos verzonken en dronken, en niets dat niet mocht
Wij twee door de tijd, de tijd heen, midzomernachtdroom

Jouw stralende lach, en je mooie gedichten
Jouw tedere woorden, je onverwoestbaar krachtige wil
Jij hebt je noodlot steeds het hoofd geboden, tot het eind geloofde je
Jouw idee van geluk, jouw idee van geluk Ik ga niet weg, ik heb nog wat tijd gekregen
Zal altijd maar doorgaan, tot aan het eind
Heb je voor altijd, m’n hart gegeven
Ik draag je bij me, tot het licht straks dooft